On yıllar boyunca, Çin’in büyümesi, artan gelirler ve eğitim kazanımı, küçülen aile büyüklüğü ve artan kadın işgücüne katılımı ile gelişmiş ekonomilerin modelini takip etti. Ancak bu ve diğer boyutlarda, ekonomi şimdi geriye doğru gidiyor gibi görünüyor.
Mayıs ayında Çin, genç işsizliğinin (16-24 yaş arasında) rekor kıran% 20.8’e ulaştığını ve üniversite mezunlarının artan kıtlık için eğitildiği yüksek ücretli, yüksek vasıflı işlere ulaştığını bildirdi.
2021’in ortasından bu yana, COVID-19 salgını, sıkı sermaye ve antitröst düzenlemeleri ve hükümetin daha geniş “teknoloji baskısı” nedeniyle teknoloji sektöründe yüz binlerce pozisyon ortadan kaldırıldı. Ve hızla değişen politika ortamı belirsizliğe katkıda bulunurken, kesintiler finans gibi diğer yüksek vasıflı sektörlere de geliyor. Haziran ayında, Çin interneti, tek istihdam beklentileri hala bir miktar iş büyümesinin olduğu düşük ücretli sektörlerde yatan yeni mezunlardan umutsuz fotoğraflar ve mesajlarla dolup taştı. Çinli öğrenciler ve ebeveynleri, yüksek öğrenim için yaptıkları muazzam fedakarlıklar göz önüne alındığında, bu yeni ekonomik gerçekliği kabul etmekte zorlanıyorlar.
Çin eğitim sistemi dünyanın en rekabetçi sistemlerinden biridir, çünkü üniversiteye kabul tek bir standart ulusal sınav olan gaokao tarafından belirlenir. İyi okullardan mezun olanların çoğu iş piyasasına geldiğinde, gençliklerinin uzun yıllarını yoğun çalışmaya adamışlardır. Temel müfredata (matematik, fen bilimleri ve edebiyat) hakim olma baskısı o kadar büyük ki, ilkokullar bile beden eğitimi ve müzik gibi akademik olmayan dersleri azalttı. Bu arada, bu mezunların aileleri, diğer birçok ülkede hayal edilmesi zor fedakarlıklar yaptılar. On yaşından küçük çocuklar genellikle günde dört saat ev ödevi yaparlar ve bu da ebeveynlerden sürekli teşvik, izleme ve zorlama gerektirir. Bütün bunlar, hızla büyüyen bir ekonomide gelecekteki güvenliğin tadını çıkarma beklentisiyle yapılır – şimdi ekonomik büyümenin azalması dışında.
Genç kadınlar, işgücü piyasasında genç erkeklerden daha fazla acı çekme eğilimindedir. Çinli kızlar, denekler ve yaş grupları arasında erkeklerden daha iyi performans göstermelerine rağmen, daha önce açıkça kadın karşıtı kotalara sahip olan sivil havacılık gibi geleneksel erkek endüstrilerine girmeleri uzun zamandır engellendi. Bu engeller, Çin’in oğulları tercih etme konusundaki güçlü geleneğini yansıtıyor.
Amerika Birleşik Devletleri’nde her 116 kız için 100 kız için 15 erkek varken, Amerika Birleşik Devletleri’nde her 19 kız için 98 erkek var. Dahası, hükümetin 2010’ların ortalarında doğurganlığı artırmak için bastırmaya başlamasından sonra kadınların istihdam beklentileri daha da azaldı. Doğum oranının tüm zamanların en düşük seviyesine düşmesiyle – yolun aşağısında büyük ekonomik sorunlara zemin hazırlayan – merkezi hükümet tek çocuk politikasını terk etti ve birçok il doğum iznini ulusal minimumun üzerine çıkardı. Ancak bu, işverenleri kadınları işe alma konusunda daha isteksiz hale getirdi ve birçoğu, çocuk doğurmak ve yetiştirmek için gelecekteki izinlerin maliyeti hakkında endişelerini dile getirdi. Varsayım, bir erkeğin kaç çocuğu olursa olsun, ihtiyacınız olduğu kadar saat çalışacağı, oysa bir kadının çalışmayabileceğidir.
Bu kültürel normlar, yüksek vasıflı işlerin daralmasıyla çarpışıyor. İşçilerden daha fazla iş varsa, işverenlerin kadınları işe almaktan ve gerekli destek ve faydaları sağlamaktan başka seçeneği yoktur. Ancak her açılış için 11-40 başvuru ile Çin, bir alıcı pazarı haline geldi. Bunun hemen sonucu, genç kadınların benzer niteliklere sahip erkeklerden bile daha düşük ücretli işlere girmeye zorlanacağıdır; ve bazıları işgücünden tamamen çıkabilir.
Genç kadınların kararan istihdam görünümü, Çin ekonomisinin yanlış yöne gittiğine dair birçok işaretten sadece biri. On yıllar boyunca, Çin’in büyümesi, artan gelirler ve eğitim kazanımı, küçülen aile büyüklüğü ve artan kadın işgücüne katılımı ile gelişmiş ekonomilerin modelini takip etti. Ancak şimdi daha düşük gelirlere ve eğitim sonuçlarına (ebeveynlerin yüksek öğrenimin yüksek ücretli işlerle sonuçlanmayacağı sonucuna vardığı gibi), daha büyük ailelere ve daha düşük kadın işgücüne katılımına doğru geri dönüyor.
Yıllık %10’luk GSYİH büyümesinden yavaşlama kaçınılmazdı. Ancak mevcut kalıplar, özellikle hükümetin bunları ele alma politikalarının işe yaramadığı göz önüne alındığında, Çin’in ekonomik görünümü için derin endişeler uyandırıyor. Örneğin, okul çocukları ve ebeveynleri üzerindeki baskının bir kısmını azaltmak için hükümet, 2021’de çevrimiçi dersleri aniden yasakladı ve bunun oyun alanını dengelemeye yardımcı olacağını savundu. Ancak politikanın yaptığı tek şey, teknolojideki (ve finansal sektörün ona yatırım yapan kısımlarındaki) işlerin değerini ve sayısını büyük ölçüde azaltmaktı.
Daha da kötüsü, aileler artık çocuklarının geride kalmaması için yüz yüze eğitim için daha da yüksek fiyatlar ödemek zorundalar. Ve yüksek ücretli işlerdeki daha geniş çaplı azalmayla, zaten aşırı rekabetçi bir sistem daha da acımasız hale gelecek ve ebeveynlerin çocuklarının finansal geleceğini güvence altına almak için katlanmaları gereken maliyetlere katkıda bulunacaktır. Yine, bu artan maliyetler kızlara erkeklerden daha fazla zarar verecektir. Tek çocuk politikası uyarınca, kızları olan şehirli ebeveynler tüm kaynaklarını tek çocuklarına yatırdılar. Ancak şimdi Çinli ebeveynlerin iki veya daha fazla çocuğu olabileceğine göre, birçoğu sınırlı kaynaklarını kızları yerine oğullarına tahsis edecek.
Elbette, genç işsizliğini ele almanın bir yolu, genç mezunları kırsal alanlara dönmeye ve daha düşük ücretli manuel işler almaya teşvik etmektir. Ancak, ekonomik kalkınmanın şehirlerin büyümesiyle yakından ilişkili olduğu orta gelirli bir ülke için, kırsallaşma gerilemeyi temsil edecektir. Ücretleri artırmayacak, gelecek nesilleri yüksek öğrenime devam etmeleri için motive etmeyecek (ki bu daha yüksek ücretli, yüksek vasıflı işler yaratmak için gereklidir) veya kadınlara daha eşit fırsatlar sunmayacaktır.
Ekonomik servetinin tersine dönmesini önlemek için Çin, sorunun kökenini ele almalıdır: yüksek ücretli, yüksek vasıflı işlerin eksikliği. Ekonomi uzun vadede büyüyecekse (veya en azından bir daralmayı önleyecekse), hükümet yüksek verimli sektörlerde iş yaratma ve yüksek öğrenime daha fazla yatırım yapma koşullarını yaratmalıdır.
Kaynak: Project Syndicate, Nancy Qıan
