Hasan Hüseyin Korkmazgil’i okuyorum…
Ozanımızın Dizelerine Bakınca…
Heyecanlanmadım Desem Yalan Olur…
Gelin Beraber Okuyalım…
“Dalgındım Dağlar Gibi…
Türkülüydüm Çınar Çınar…
Ne Kızarıp Giden Sarı…
Ne Kızarıp Gelen Yeşil…
Dikilmiş Dikmeninde…
Hoşçakal Köprüsünün…
Tam Da Mendil Sallıyordum Güzel Günlere…”
Yine “24 Ocak Günü” Geldi Çattı…
Aydınlarımızın Ölümleri…
Geldi Usuma…
Hepsi de Yüce Dağ Başında…
Yanar Bir Işık Gibiydi…
Birer Birer Söndüler…
Boğazım Düğümlendi…
Dilim Dolaştı…
Şairin Dediği gibi Ağlasam Mı…
Ağlamasam Mı Bilmiyorum…
Çağlasam Mı, Çağlamasam Mı…
Onu da Bilmiyorum…
Aklıma Çok Sevdiğim…
Bunaldığım da İmdadıma Koşan…
Sivas’ın Güzelim mi Güzelim…
Yücedağ Başında Türküsü Gelir Herzaman…
“Yüce Dağ Başında Yanar Bir Işık…
Düşmüşüm Derdine Olmuşum Aşık…
Ağ Buğday Benizli Zülfü Dolaşık…
Dividim Kalemim Yazarım…
Böyle Bir Yavrunun Derdi Var Bende…
Yar Bende Oy Bende…
Aha Ben Gidiyom Sen Hemen Ağla…
Yan Ağla Dön Ağla…”
Canlar Sizleri Unutmadık…
Asla Unutturmayacağız Dedik…
Sizler Ölmediniz…
Sonsuza Kadar İçimizde Yaşıyorsunuz…
Selam Olsun Uğur Mumcuya…
Selam Olsun Aydın Güven Gürkan’a…
Selam Olsun Mümtaz Sevinç’e…
Selam Olsun Fatma Girik’e…
Selam Olsun İsmail Cem’e…
Yaşar Kemal Ustanın Dediği Gibi…
Sizler O Güzel Atlara Binip Gittiniz…
Sevgilerimle…
